MEETTHEPLANNER “ De opdrachtgever moet zijn zorg bij je kwijtraken. Hij moet er niet een zorg bij krijgen” In maart 2013 bestaat Aenit 25 jaar. Hoe gaan jullie het jubileum vieren? Elly: “In aanloop naar het jubileum organiseren we vier inhoudelijke bijeenkomsten met relaties die er toe doen. De eerste bijeenkomst hebben we al gehad en stond in het teken van problemen rond de catering, de tweede gaat over de zin en onzin van Linkedin voor de meeting industrie, de derde over de voor- en nadelen van historische locaties voor congressen en de laatste gaat over congressen en het nieuwe werken.” Aan welk evenement denken jullie met een grote glimlach terug? “Aan het ‘Slakkenproject’ van de Leidse Veerstichting. Sinds 1980 organiseert elk jaar een groepje van vijf studenten een symposium over een levensbeschouwelijk thema voor 250 topstudenten en 250 invloedrijke mensen uit de maatschappij, zoals CEO’s van grote bedrijven, kabinetsleden, advocaten, wetenschappers en kunstenaars. Wij kregen de curieuze opdracht om een programma van anderhalf uur te maken waarin de gasten dingen zouden ervaren die ze niet voor mogelijk hadden gehouden. Belangrijk was dat ze door die belevenis een positieve impuls zouden krijgen waarmee er wellicht maatschappelijke veranderingen in gang konden worden gezet.” Wat hield het Slakkenproject precies in? “Waar ervaar je ervaringen? In je hersenen. Waar lijken hersenen op? Op een soort slakkendoolhof. Dit concept vertaalden we door in de Leidse Pieterskerk 25 verschillende ervaringen te creëren, van zeer schokkend tot gevoelig en alles ertussen. In gesloten ‘slakkenwagens’ volgden groepjes van tien studenten en tien ‘vormgevers van de maatschappij’ de sporen op de grond. In totaal ‘kropen’ er 22 slakken tegelijkertijd rond die in anderhalf uur zo’n twaalf ervaringen aandeden.” “Er was bijvoorbeeld een ervaring waarbij de groep oog in oog stond met twee Siberische tijgers, wat een heel vervreemdend effect had. Een ander voorbeeld was een ervaring waarbij de groep een meisje in een grote bak water zag staan. Het meisje vertelde een verhaal, waarbij het net leek alsof ze zichzelf van het leven zou beroven door steeds verder onder water te zakken. Op het moment dat de groep alleen nog maar ‘blubblubblub’ hoorde en de zenuwen kreeg, ging de slak dicht… En zo ging het anderhalf uur door.” “De reacties waren in één woord: krankzinnig! Op de aansluitende netwerkborrel werd een uur niet gepraat, iedereen was nog aan het verwerken. Men kwam er ook achter dat wat de één gezien had, de ander niet had gezien. “Heb jij die Siberische tijgers gezien?” “Nee”. Waardoor men begon te twijfelen aan het eigen waarnemingsvermogen.” “Het mooiste compliment kwam van de grootste criticaster, Eckart Wintzen. Naar aanleiding van de zeer stille netwerkborrel was zijn eerste reactie: ‘Zie je wel, het heeft niet gewerkt.’ De volgende dag belde hij me met de mededeling: ‘Weet dat je een klootzak bent, ik heb de hele nacht niet geslapen. Dank je wel: het heeft gewerkt.’< Tekst Judith Munster | Beeld Thomas Fasting ZOMER 2012 QM|23 Pagina 22

Pagina 24

Heeft u een krant, onlinekat of internet lesboeken? Gebruik Online Touch: drukwerk van papier naar digitaal converteren.

QM zomer 2012 Lees publicatie 3Home